Arcybiskup Józef Michalik, publicystyczny abp Lapsus, niewiele ma w sobie empatii do drugiego człowieka. Abp Lapsus pomylił zawody. Tak nie może zachowywać się duchowny żadnej religii, która nie jest skierowana przeciw człowiekowi. Michalik zachwouje się i mówi, jak strażnik więzienny, abp Klawisz.
W ogóle ust nie powinien otwierać, bo nie panuje nad intelektem, a jeszcze fatalniej trzyma lejce własnych emocji. Michalik nie szanuje drugiego człowieka, człowieka w człowieku, szlachetności człowieka. Inni dla niego nie są ludźmi.
Arcybiskupa twierdzenia o pedofilii w Kościele, o roli rodziny w dzisiejszym skomplikowanym świecie, predysponują go do zamierzchłego świata, nieludzkiego, w którym rzeczywistość podporządkowano narzuconej wierze, aby stan kapłanów mógł sprawować władzę nad maluczkimi.
Abp Michalik jest tego nieludzkiego świata klawiszem, strażnikiem.
Nie tylko Małgorzata Marenin poczuła się obrażona słowami Michalika, ale ktokolwiek wolny, godny miana człowieka miał prawo poczuć zagrożenie stwierdzeniem, że jego dziecko może być sprawcą, iż jakiś duchowny został pedofilem, bo „lgnęło” do kapłana michalikopodobnego. Bo rodzice dziecka są rozwiedzeni, albo matka feministką.
Jeżeli Michalik nie rozumie, jakie sprawia zagrożenie dla życia społecznego, dla wiernych, którzy mu wierzą, którzy dają sobie wtłaczać powyższe brednie, to kapłan powinien podać się do dymisji, zmienić zawód, albo przejść na niezasłużoną emeryturę.
Abp Michalik jest klawiszem świata bez duszy, nieludzkiego, bez wartości istotnych dla współczesnego człowieka.
Ale takich Michalików, Lapsusów, Klawiszów, Kościół katolicki ma więcej na stanie. Co z nimi począć?
Rusza proces przeciw abo Michalikowi, który wytoczyła Małgorzata Marenin, zarzut dotyczy naruszenie dóbr osobistych.
Przed procesem Michalik zdążył zasyczeć: „Marenin wykonuje czyjeś zlecenie”. Tak! Zlecenie rozumu i odwagi.
Marenin jest odważna za siebie i innych ludzi więzionych przez Klawiszów, Lapsusów.
