KOD powstał spontanicznie, powstał z potrzeby obrony demokracji. Na jego przkładzie można było się przekonać, jak krucha jest taka organizacja ogólnopolska społeczna.
KOD nie podzielił losu klasycznej „Solidarności”, bo nie miał swojego stanu wojennego. Otoczenie jest dzisiaj zupełnie inne. Wówczas najlepsi byli w organach „S”, dzisiaj najlepsi sympatyzują z KOD.
Praca wewnątrz KOD wymaga determninacji i nakładu czasu, na który niewielu może sobie pozwolić. W Polsce ciągle jest do wykonania organiczna praca u podstaw, czego nie zrobią klasyczne partie.
Pomysł, aby KOD nie był partią, jest przedni, może być co nawyżej kuźnią dla demokratycznych partii – bez żadnej stygmatyzacji ideowej. Mateusz Kijowski wycofał swoją kandydaturę na szefa KOD. Padł niejako ofiarą braku doświadczenia. Szkoda, bo to ciekawy człowiek – refleksyjny i koncyliacyjny.
Nowym szefem został pomysłodawca KOD, który zainspirował cały ruch, Krzysztof Łoziński. Deklaruje nowe otwarcie. KOD Polsce jest potrzebny, jak powietrze. Ale to nie znaczy, że musi się udać.
Po 1989 roku nie wykonano najważniejszej pracy – nauki demokracji, odpowiedzialności za innych i siebie. Dzisiaj mamy u władzy partię, który nie pojmuje demokracji, bo ma w swoich szeregach ludzi z tombaku.
Takim jest prezes Kaczyński. Cytat z nowego szefa KOD: „Kaczyński jest człowiekiem, który demokracji w ogóle nie rozumie, prawa nie rozumie. Nie wiem jakim cudem jest prawnikiem, bo to, co mówi na temat prawa, to jest godne jakiegoś ciecia w bramie, a nie prawnika. Nie ma pojęcia o świecie, o rzeczywistości”.
I to jest ten ogrom roboty do wykonania. Pozytywizm. Wrogiem KOD nie jest PiS, wrogiem PiS jest demokracja. Taka polska alogika.
